زیرا که در اجتماع کردن تاثیرى هست که در انفراد نیست.
هر چند که نصرت کردن وظیفه همه افراد است، خداوند فرمود: وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّه حَمیعاً وَلا تَفَرَّقُوا؛ (1)
و همگى به ریسمان خداوند چنگ زنید و پراکنده نشوید.
چون امامعلیه السلام در تمام زمانها رشته محکم خداوند در میان بندگانش مىباشد، و دست یازیدن به او جز با پیروى و نصرت او حاصل نمىگردد، و امیرالمؤمنینعلیه السلام در یکى از خطبههایش فرموده: اى مردم اگر شما از نصرت حق از پاى نمىنشستید، و از کنار زدن باطل سستى نمىکردید، کسى که مثل شما نیست بر شما طمع نمىنمود، و آنان که بر شما نیرو یافتند قوت نمىگرفتند، ولى شما همچون گم گشتگى بنىاسرائیل راه را گم کردید، و به جانم سوگند که بعد از من گمگشتگىتان چند برابر خواهد شد، از جهت اینکه حق را پشت سر افکندید.
و در توقیع رفیعى که از سوى ناحیه مقدس به شیخ مفیدرحمهم الله صادر گشت آمده است: و اگر شیعیان ما - که خداوند آنان را در اطاعتش یارى دهد - در وفاى پیمانى که از ایشان گرفته شده یک دل و مصمّم باشند، نعمت لقاى ما از آنان به تأخیر نمىافتد، و سعادت دیدار ما براى آنان با معرفت کامل و راستین نسبت به ما تعجیل گردد... (2) . | 
